“ಚರ್ಚು ಏನಿದು ಪರ್ಚು?”

ಅನಂತ ಕಲ್ಲೋಳರು ಕನ್ನಡದ ಸುಪ್ರಸಿದ್ಧ ವಿನೋದ ಸಾಹಿತಿಗಳು. ವಿನೋದ ಸಾಹಿತಿ ಎಂದಾಕ್ಷಣ ಕೇವಲ ವಿನೋದಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತ ಲೇಖನಗಳನ್ನು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆಂದು ತಿಳಿಯದಿರಿ. ಅವರ ವಿನೋದವು ವೈಚಾರಿಕತೆಗೆ ಹೊದಿಸಿದ ಮೇಲುಪರದೆ ಅಷ್ಟೆ.

‘ಚರ್ಚು ಏನಿದು ಪರ್ಚು? ’ ಎನ್ನುವ ಈ ವಿನೋದ ಲೇಖನ ಕನ್ನಡಿಗರು ಮರೆತು ಬಿಟ್ಟ ಕೆಲವು ಪದಗಳನ್ನು ಅವರ ಕಣ್ಣೆದುರಿಗೆ ಹಿಡಿಯುತ್ತಲೇ, ಅನೇಕ ಸತ್ಯದರ್ಶನಗಳನ್ನು ಮಾಡಿಸುತ್ತದೆ.

ಶ್ರೀ ಅನಂತ ಕಲ್ಲೋಳರ ಮತ್ತೊಂದು ಲೇಖನ “ಹೆಸರಿನ ಕುಸುರು ಪಸರಿಸಿದಾಗ”ವನ್ನು ಸಹ ‘ಸಲ್ಲಾಪ’ದಲ್ಲಿ ಈಗಾಗಲೇ ಕೊಡಲಾಗಿದೆ. ಆ ಲೇಖನಕ್ಕಾಗಿ http://sallaap.blogspot.com/2008/06/blog-post_28.html ನೋಡಿರಿ.

ಲೇಖನವನ್ನು ‘ಸಲ್ಲಾಪ’ದಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟಿಸಲು ಅನುಮತಿ ಇತ್ತ ಶ್ರೀ ಅನಂತ ಕಲ್ಲೋಳರಿಗೆ ಅನಂತ ಧನ್ಯವಾದಗಳು.
...................................
“ಚರ್ಚು ಏನಿದು ಪರ್ಚು?”
ಪದಗಳ ಅರ್ಥ ಸಂದಿಗ್ಧವಾದಾಗ ಸಂಶಯದಗ್ಧನಾದ ನಾನು ಮುಗ್ಧಭಾವದಿಂದ ನಿಘಂಟು ತೆರೆದು ನೋಡುತ್ತೇನೆ. ಚರ್ಚು ಎಂದರೇನೆಂದು ತಿಳಿಯಲು ನಾನು ‘ಸಂಕ್ಷಿಪ್ತ ಕನ್ನಡ ನಿಘಂಟು’ ತೆರೆದು ನೋಡಿದಾಗ ಕಂಡ ಮೊದಲನೇ ಅರ್ಥ ‘ಮಗುವನ್ನು ಕಂಕುಳಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳು’ ಎಂದಾದರೆ ಎರಡನೇ ಅರ್ಥ ‘ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರ ದೇವಾಲಯ’ ಎಂಬುದು ನನಗೆ ಬಲು ಮೋಜೆನಿಸಿತು. ಕನ್ನಡ ಚರ್ಚು ಎಂದರೆ ಮಗುವನ್ನು ಕಂಕುಳಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವದು ಎಂಬುದು ಸದ್ಯ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದಿಲ್ಲವಾದರೂ, ಇಂಗ್ಲಿಷಿನಿಂದ ಕನ್ನಡಿಸಿಕೊಂಡ ಚರ್ಚು ಭರ್ಜರಿಯಾಗಿ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿ ಉಳಿದು ಬೆಳೆದಿದೆ. ನಾವು ಕನ್ನಡಿಗರು ಆಂಗ್ಲ ಪದಗಳಿಗೆ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ‘ಉ’ಕಾರದ ಕೊಂಡಿಯನ್ನು ತೊಡಿಸಿ ಸುಲಭವಾಗಿ ಕನ್ನಡ ಪದವನ್ನಾಗಿ ಬ್ಯಾಪ್ಟಾಯಿಸು ಮಾಡುತ್ತೇವೆ, ದೀಕ್ಷೆ ನೀಡುತ್ತೇವೆ. ಕೋರ್ಟು, ಜೈಲು, ಹ್ಯಾಟು, ಬ್ಯಾಟು, ಕೋಟು ಹೀಗೆ ಪುಂಖಾನುಪುಂಖವಾಗಿ ನಿರೂಪಿಸಬಹುದು, ಈ ಕನ್ನಡ ದೀಕ್ಷಾಬದ್ಧ ಆಂಗ್ಲ ಪದಗಳನ್ನು. ಗನ್ನು, ಪೆನ್ನು, ಬಾಂಬು, ಸೈನೈಡು, ಗ್ರೆನೇಡು ಏನೆಲ್ಲ ಆವಿರ್ಭವಿಸಿವೆಯಲ್ಲ ನಮ್ಮ ಕಸ್ತೂರಿ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ,ಈ ದೀಕ್ಷಾ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ. ನನಗೆ ಚರ್ಚು ಏನಿದು ಪರ್ಚು ಎಂಬ ಸಂದಿಗ್ಧತೆಯು ಕಾಡಿದಾಗ ಮೂಡಿದ ಮೂಡು ಇದು; ಗಮನವಿರಲಿ ಈ ಮೂಡು ಕೂಡ ಕನ್ನಡೀಕರಣದ ದೀಕ್ಷೆಗೆ ಒಳಪಟ್ಟ ಆಂಗ್ಲ ಪದವೇ!

ನಮಗೀಗ ಹೀಗೆ ಮತಾಂತರಿತವಾದ ಪದಗಳು ಎಷ್ಟೊಂದು ರೂಢಿಯಾಗಿವೆ ಎಂದರೆ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡದ ಮೂಲ ಪದಗಳೇ ಅಸ್ಪೃಶ್ಯವಾಗಿ, ಅವಾಚ್ಯವಾಗಿ, ಅದೃಶ್ಯವಾಗಿ ಹೋದಂತಾಗಿವೆ. ಚರ್ಚು ಏನಿದು ಪರ್ಚು? ಎಂದು ನಾನು ತಲೆ ಕೆರೆಯುತ್ತಿದ್ದರೆ ನೀವು ‘ಪರ್ಚು’ ಎಂದರೇನೆಂದು ತಲೆ ಖರ್ಚು ಮಾಡುತ್ತಿರಬಹುದು. ಪರ್ಚು ಎಂದರೆ ‘ಪಿಸು ಮಾತನ್ನಾಡು’ ‘ಪಿಸುಗುಟ್ಟು’ ಮತ್ತು ‘ಗುಟ್ಟು’ ಎಂಬುದಾಗಿ ವಿವಿಧಾರ್ಥಗಳಿವೆ. ಈ ಪರ್ಚು ಆಂಗ್ಲಭಾಷೆಯಿಂದ ಮತಾಂತರಿತ ಪದ ಅಲ್ಲರೀ ಮತ್ತ, ಅಪ್ಪಟ ಕನ್ನಡ ಪದ. ಅಪ್ಪಟ ಕನ್ನಡ ಪದ ಅನ್ನೋದಕ್ಕೆ ಪುರಾವೆ ಏನೆಂದರೆ ಕನ್ನಡಿಗರು ಅದನ್ನು ಬಳಸುವದಿಲ್ಲ; ಮಿಶ್ರ ತಳಿಯ ಅಥವಾ ಬ್ಯಾಪ್ಟಾಯಿಸುಗೊಂಡ ಪದಗಳೇ ಅವರಿಗೆ ಪ್ರಿಯ. ಈ ಚಾಳಿ ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಬೆಳೆದಿದೆ ಎಂದರೆ ರತ್ನಕೋಶ ಎಂಬಕಿರುಹೊತ್ತಿಗೆಯಲ್ಲಿ ‘ಚರ್ಚು’ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನರ ದೇವಾಲಯ ಎಂಬ ಅರ್ಥವನ್ನು ಮಾತ್ರ ನೀಡಲಾಗಿದೆ; ಕನ್ನಡದ ಮೂಲಾರ್ಥವಾದ ‘ಮಗುವನ್ನು ಕಂಕುಳಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳು’ ಎಂಬುದಕ್ಕೆ ‘ಖೊಕ್’ ಕೊಡಲಾಗಿದೆ.

ಆಂಗ್ಲ ಪದಗಳನ್ನು ‘ಉ’ಕಾರದ ದೀಕ್ಷೆಯೊಂದಿಗೆ ಕನ್ನಡಪದಗಳನ್ನಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸುವದಕ್ಕೆ ಇನ್ನೂ ಯಾರೂ ತಕರಾರು ಮಾಡಿದಂತಿಲ್ಲ. ಅದನ್ನು ಬಲವಂತದ ಧರ್ಮಾಂತರ, ಆಮಿಷ ಒಡ್ಡಿ ಮಾಡಿದ ಮತಪರಿವರ್ತನೆ ಎಂಬಂತಾಗಿ ವಿರೋಧ ಮಾಡಿದ್ದೂ ಇಲ್ಲ. ಆಂಗ್ಲಭಾಷಿಕರು ಸಹ ನಮ್ಮ ಪದಗಳಿಗೆ ಹೀಗೆ ದೀಕ್ಷೆ ನೀಡಿ ಅಪಹರಿಸಿದ್ದಾರೆಂದು ಹುಯಿಲು ಎಬ್ಬಿಸಿಲ್ಲ. ಕಾರಣವೇನೆಂದರೆ ಹೀಗೆ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಯವರು ಅವರ ಪದಗಳನ್ನು ದೋಚಿದ್ದರಿಂದ ಅವರಿಗೆ ನಷ್ಟವೇನೂ ಆಗಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ದಾನ ನೀಡಿದ ಹಿರಿಮೆಯ ಗರಿಮೆ ಪೆರ್ಮೆಗಟ್ಟಿದೆ. ಪದಗಳನ್ನು ಬೇರೆ ಭಾಷಿಕರು ಅವರವರ ನುಡಿಯ ಜಾಯಮಾನಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ದೀಕ್ಷೆ ಕೊಟ್ಟು ಅಂಗೀಕರಿಸಿಕೊಂಡರೂ ಮೂಲಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಯ ಆ ಪದಗಳ ಅಸ್ತಿತ್ವಕ್ಕೇನೂ ಊನ ಉಂಟಾಗದಲ್ಲ! ಇಂಥ ಧರ್ಮಾಂತರ ಅಥವಾ ಭಾಷಾ-ಅಂತರವೆನ್ನಿ, ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಕ್ಷೋಭೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುವದಿಲ್ಲ; ಬದಲಿಗೆ ನುಡಿಗಳ ಶೋಭೆಗೆ ಹೂರಣವಾಗುವವು. ನಿರ್ಜೀವ ಅಮೂರ್ತ ಪದಗಳ ದೀಕ್ಷಾಂತರ, ಧರ್ಮಾಂತರ, ಮತಾಂತರದಿಂದಾಗಿ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಶಾಂತಿ ಕದಡುವ ಪ್ರಮೇಯ ಕಡಮೆ; ಆದರೆ ಅದೇ ದೀಕ್ಷಾಂತರ, ಧರ್ಮಾಂತರ, ಮತಾಂತರ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಸಂಬಂಧದಲ್ಲಿ ನಡೆದಾಗ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯು ಹದಗೆಡುವದನ್ನು ಕಾಣುತ್ತೇವೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವೂ ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಇಂಥ ಧರ್ಮಾಂತರ, ದೀಕ್ಷಾಂತರ, ಮತಾಂತರಗಳಿಂದ ಮೂಲ ಧರ್ಮದಲ್ಲಿಯ ಜನರ ಸಂಖ್ಯೆ ಖೋತಾ ಆಗುತ್ತದೆ ಹಾಗು ಧರ್ಮಾಂತರದಿಂದಾಗಿ ಅದನ್ನು ಎಸಗಿದವರ ಸಂಖ್ಯೆ ಉಬ್ಬರಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ವಿವೇಕಾನಂದರಂತಹ ವಿವೇಕವಂತರು ಸಹ ಇದನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿ ಪರೀಕ್ಷಿಸಿ ಒಬ್ಬ ಹಿಂದೂ ಅನ್ಯಧರ್ಮಕ್ಕೆ ದೀಕ್ಷಾಂತರಗೊಂಡಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳ ಸಂಖ್ಯೆ ಒಂದರಿಂದ ಕೊರೆಯಾದರೆ ಪ್ರತಿಸ್ಪರ್ಧಿಯ ಬಲ ಒಂದರಿಂದ ಅಧಿಕಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ , ಅಂದರೆ ಇಮ್ಮಡಿ ಕೊರೆತ ಎಂದು ಮನಗಂಡಿದ್ದರು.


ಚರ್ಚು ಎಂದರೆ ‘ಮಗುವನ್ನು ಕಂಕುಳಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳು’ ಎಂಬ ಅರ್ಥ ಉಂಟಷ್ಟೆ. ಅದನ್ನು ಗಮನದಲ್ಲಿಟ್ಟು ಕೆಲ ಚರ್ಚುಗಳು ಕಂಡ ಕಂಡ ಕೂಸುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಚಾಕ್ಲೆಟ್, ಪೆಪ್ಪರ್ಮಿಂಟ್ಗಳ ಆಮಿಷ ಒಡ್ಡಿ ತಮ್ಮ ಕಂಕುಳಲ್ಲಿ ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗುವಂತಾದಾಗ ಹುಯಿಲೇಳುವದು ಸಹಜವೇ. ಮಕ್ಕಳಕಳ್ಳರನ್ನು ಬೆನ್ನಟ್ಟಿ ಬಾರಿಸುವ ಸುದ್ದಿಗಳು ಬರ್ತಾನೆ ಇರ್ತಾವಲ್ಲ.

ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯವರು ದುಷ್ಟರಿದ್ದಾರೆ. ಅನ್ಯಾಯ ಮಾಡ್ತಾರೆ. ನಿಮ್ಮ ದೇವರು ದಿಂಡರು ಹಾಗೆ ಹೀಗೆ; ನಮ್ಮದೆಲ್ಲ ಅಪ್ಪಟ ಚಿನ್ನ. ಆದ್ದರಿಂದ ನಿಮ್ಮನ್ನು ಚರ್ಚುತ್ತೇವೆ ಅಂದರೆ ನಮ್ಮ ಕಂಕುಳಲ್ಲಿ ಕೂಡ್ರಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಎಂದು ಗದ್ದಲವೆಬ್ಬಿಸಿದವರಿಗೆ ಅವರ ಧರ್ಮದವರೇ ಆದ ಶ್ರೀ ಬೆಂಜಮಿನ್, ಅಲ್ಬುಕರ್ಕ್ ಮೊದಲಾದವರು ಆ ಧರ್ಮದ ಇತಿಹಾಸ, ಅಲ್ಲಿಯ ಕರಾಳ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಜಾಹೀರು ಪಡಿಸಿದ್ದು ಇತ್ತೀಚಿನ ಸುದ್ದಿಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆ. ಹೀಗಿರುವಾಗ ಕೆಲ ಅತ್ಯುತ್ಸಾಹಿ ಚರ್ಚುಗಳು ನಾವು ಕರುಣೆಯಿಂದ, ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಚರ್ಚುತ್ತೇವೆ ಎಂದಾಗ ಏನಿದರ ಪರ್ಚು? ಏನಿದರ ಗುಟ್ಟು ಎಂದು ಪಿಸುಗುಡುವದನ್ನು ಕೇಳುತ್ತೇವೆ. ಈ ಕುರಿತು ಚಿಂತನೆ ಮಾಡುವಾಗ ಅಮ್ಮ ಯಶೋದೆ, ‘ ಪೋಗದಿರು ರಂಗಾ ಹೊಸ್ತಿಲನು ದಾಟಿ, ಗುಮ್ಮ ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಪೋಗುವನೋ’ ಎಂದು ಆರ್ತವಾಗಿ ಪಾಡಿದ ಸನ್ನಿವೇಶ ನೆನಪಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಸಂಕೀರ್ಣ ಸಂಗತಿಗಾಗಿ ಎಷ್ಟು ತಲೆ ಖರ್ಚು ಮಾಡಿದರೂ ಕಡಮೆಯೇ! ನಾವು ನಮ್ಮವರನ್ನು ಚರ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವದೇ ಅಂದರೆ ಕಂಕುಳಲ್ಲಿ ಎತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವದೇ ತರಣೋಪಾಯ ಎಂಬುದು ಸರ್ಚು ಮಾಡಿದಾಗ, ರಿಸರ್ಚು ಮಾಡಿದಾಗ ಬೆಳಗುವ ಟಾರ್ಚು.
-ಅನಂತ ಕಲ್ಲೋಳ