ನನಗೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕ ರಾಜ್ಯ ಬೇಕು

೧೯೫೬ನೆಯ ಇಸವಿಯಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕ ಏಕೀಕರಣವಾದಾಗ, ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಕನ್ನಡಿಗರು ಬಹಳ ಸಂಭ್ರಮಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಇದೀಗ ಯಾಕಾದರೂ ಏಕೀಕರಣವಾಯಿತೊ ಎಂದು ದುಃಖಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಅನೇಕ ಆರ್ಥಿಕ ಹಾಗು ರಾಜಕೀಯ ಕಾರಣಗಳು ಇದ್ದಿರಬಹುದು. ಆದರೆ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಕನ್ನಡಿಗರು ತಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆ ಕಳೆದು ಹೋದದ್ದಕ್ಕಾಗಿ, ವಿರೂಪಗೊಂಡಿದ್ದಕ್ಕಾಗಿ ಹಳಹಳಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎನ್ನುವುದೂ ಒಂದು ಮುಖ್ಯ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.

ಒಂದು ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಕರ್ನಾಟಕ ಏಕೀಕರಣಕ್ಕಾಗಿ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಸಾಹಿತಿಗಳು ಹಾಗು ರಾಜಕೀಯ ಮುಖಂಡರು ಹೋರಾಟ ನಡೆಸಿದರು. ಧಾರವಾಡದ ರಾ.ಹ.ದೇಶಪಾಂಡೆಯವರು ‘ಸಿರಿಗನ್ನಡಂ ಗೆಲ್ಗೆ’ ಎನ್ನುವ ಘೋಷಣೆಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟರು.  ಹರಿದು ಹಂಚಿ ಹೋದ ಕನ್ನಡ ನಾಡಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ಭಾಗದ ಜನರ ಮಾತು ಮತ್ತೊಂದು ಭಾಗದವರಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಎಂದು ಕನ್ನಡಿಗರು ಅಚ್ಚರಿಪಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಶ್ರೀರಂಗರು ಈ ವಿಪರ್ಯಾಸದ ಬಗೆಗೆ ಒಂದು ಪ್ರಹಸನವನ್ನೇ ಬರೆದರು!  

(೧) ಸರಿ, ಕರ್ನಾಟಕ ಏಕೀಕರಣವಂತೂ ಆಯಿತು. ಇದೀಗ ಸಿರಿಗನ್ನಡದ ಬದಲಾಗಿ ಬರಗನ್ನಡವು ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ಹರಡಿದೆ. ಏಕರೂಪ ಕನ್ನಡದ ಬದಲಾಗಿ ‘ಏಕ ವಿರೂಪದ’ ಕನ್ನಡ ಎಲ್ಲೆಡೆಗೂ ವ್ಯಾಪಿಸಿದೆ. ಪಾಠಶಾಲೆಗಳಲ್ಲಿ, ಸರಕಾರಿ ಕಚೇರಿಗಳಲ್ಲಿ ಹಾಗು ವರ್ತಮಾನ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ‘ಏಕರೂಪ ಕನ್ನಡ’ ಎನ್ನುವ ನೆವದಲ್ಲಿ ವಿಜೃಂಭಿಸುತ್ತಿರುವ ಕನ್ನಡವು ಸಿರಿಗನ್ನಡವಲ್ಲ. ಅಥವಾ ಸಮಗ್ರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಎಲ್ಲ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಸಾರಸತ್ವವಾದ ಕನ್ನಡವೂ ಅಲ್ಲ. ನಿರ್ದಾಕ್ಷಿಣ್ಯದಿಂದ ಹೇಳಬೇಕೆಂದರೆ ಇದು ಮೈಸೂರು ಕನ್ನಡ. ತನ್ನೆಲ್ಲ ದೋಷಗಳ ಸಹಿತವಾಗಿ ಇತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಮೇಲೆ ಹೇರಲಾದ ಮೈಸೂರು ಕನ್ನಡ. ಆದರೆ ಕರ್ನಾಟಕವನ್ನು ಒಡೆಯುವದರಿಂದ ವಿರೂಪಕನ್ನಡವು ಸುರೂಪವಾಗುವುದೆ?  

ಹೌದು, ಏಕೆಂದರೆ ಏಕೀಕರಣದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇತರ ಕನ್ನಡಿಗರು ಮೈಸೂರು ಕನ್ನಡದ ದೋಷಗಳನ್ನು ಅವರಿಗೆ ತೋರಿಸಿದರೂ ಸಹ, ಮೈಸೂರಿಗರು ಹಠ ಸಾಧಿಸಿದರು. ಸ್ವಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದ ಮೈಸೂರಿಗರಿಗೆ ಪರಪ್ರಭುತ್ವದಲ್ಲಿದ್ದ ಇತರ ಕನ್ನಡಿಗರು ತಲೆ ಬಗ್ಗಿಸಬೇಕಾಯಿತು.

ಮೈಸೂರು ಕನ್ನಡವು ಸೊಗಸಾದ ಹಾಗು ಸೌಮ್ಯವಾದ ಕನ್ನಡ. ಇದು ನನಗೆ ತುಂಬ ಇಷ್ಟವಾದ ಕನ್ನಡ. ಆದರೆ ಇತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಮೇಲೆ ಹೇರಲಾದ ಈ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಕೆಲವು ದೋಷಗಳಿವೆ. ಅನೇಕ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಈ ದೋಷಗಳೊಡನೆ ಬಾಳುತ್ತಿರುವ ಮೈಸೂರಿಗರು ಇವು ಸರಿಯಾದ ರೂಪಗಳು ಎನ್ನುವ ಭ್ರಮೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾರೆ ಹಾಗು ಈ ದೋಷಗಳನ್ನು ಬಿಡಲು ಸಿದ್ಧರಿಲ್ಲ.  ಈ ಹೇಳಿಕೆಗೆ ಏನು ಸಮರ್ಥನೆ ಇದೆ ಎಂದು ಕೇಳುವಿರಾ? ಅದು  ಹೀಗಿದೆ: ಮೈಸೂರಿನವರ ಬರಹ ಹಾಗು ಉಚ್ಚಾರಗಳು ವ್ಯಾಕರಣವಿರೋಧಿಯಾಗಿದ್ದು ಇವನ್ನೇ ಸಮಗ್ರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಮೇಲೆ ಹೇರಲಾಗಿದೆ. ಹುಬ್ಬೇರಿಸಬೇಡಿ, ಇದನ್ನು ವಿವರವಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ:  

ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ‘ಅ, ಆ’ ಎನ್ನುವ ಅಕ್ಷರಗಳಿಂದ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುವ ಅಕ್ಷರಮಾಲೆಯಲ್ಲಿ ೧೪ ಸ್ವರಗಳು ಹಾಗು ಅಂ ಮತ್ತು ಅಃ ಎನ್ನುವ ಅನುಸ್ವಾರ ಹಾಗು ವಿಸರ್ಗಳಿವೆ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಕಲಿತಿದ್ದೇವೆ. ಈ ಅಕ್ಷರಮಾಲೆಯಲ್ಲಿ ‘ಅ’ವನ್ನು ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದವರು ಹೇಗೆ ಉಚ್ಚರಿಸುತ್ತಾರೆ? ‘ಅರಸ’ ಎನ್ನುವ ಪದದಲ್ಲಿಯ ‘ಅ’ದ ಉಚ್ಚಾರದಂತೆ ಅಲ್ಲವೆ? ಹಳೆಯ ಮೈಸೂರಿಗರ ಮೇರೆಗೆ ‘ಅ’ ಇದು ‘ಆ’ ಎನ್ನುವ ಸ್ವರದ ಹೃಸ್ವರೂಪವಂತೆ. ಆದುದರಿಂದ ಈ ಸ್ವರವನ್ನು ‘ಆ’ ಸ್ವರದ ಹೃಸ್ವದಂತೆ ಉಚ್ಚರಿಸಬೇಕಂತೆ! (--ಇದು ನನಗೆ ತಿಳಿಯಲೇ ಇಲ್ಲ--). ಅವರು ನೀಡುವ ಸಮರ್ಥನೆ ಏನೆಂದರೆ ಎಲ್ಲ ಸ್ವರಗಳಿಗೆ ಒಂದು ಹೃಸ್ವರೂಪ ಹಾಗು ಒಂದು ದೀರ್ಘರೂಪ ಇವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಇ ಮತ್ತು ಈ; ಉ ಮತ್ತು ಊ. ಆದುದರಿಂದ ಅ ಇದು ಆ ಎನ್ನುವ ಸ್ವರದ ಹೃಸ್ವರೂಪ. ಹೀಗಾಗಿ ‘ಅ’ ಎನ್ನುವದನ್ನು ‘ಆ’ ಎಂದಂತೆಯೇ ಆದರೆ ಹೃಸ್ವವಾಗಿ ಉಚ್ಚರಿಸಬೇಕು. (--ಇದು ನನಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ--). ಈ ತರ್ಕಕ್ಕೆ ಜೋತು ಬಿದ್ದು ಅವರು ಅಕ್ಷರಮಾಲೆಯ ಸ್ವರಗಳ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುವಾಗ, ‘ಅ’ ಸ್ವರವನ್ನು (=ಅರಸ ಪದದಲ್ಲಿಯ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ) ಉಚ್ಚರಿಸದೇ,  ‘ಆ, ಆ, ಇ, ಈ…’ ಎಂದೇ ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ‘ಅರಸ’ ಪದದಲ್ಲಿರುವ ‘ಅ’ ಸ್ವರವನ್ನು ಹೇಗೆ ಉಚ್ಚರಿಸುತ್ತೀರಿ; ಅದು ‘ಆ’ ಸ್ವರದ ಹೃಸ್ವರೂಪ ಅಲ್ಲವಲ್ಲ’ ಎಂದು ಕೇಳಿದರೆ ಅವರಲ್ಲಿ ಉತ್ತರವಿಲ್ಲ! ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಈ (ಅರಸ ಪದದಲ್ಲಿ ಇರುವಂತಹ ಅ ಸ್ವರಕ್ಕೆ) ಬೇರೊಂದು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಚಿಹ್ನೆಯನ್ನು ನಾವು ಹೊಸದಾಗಿಯಾದರೂ ರೂಪಿಸಬೇಕಲ್ಲವೆ? 

ಆ ಚಿಹ್ನೆಯನ್ನು a ಎಂದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಿರಿ. ಆವಾಗ ಕನ್ನಡ ವರ್ಣಮಾಲೆಯು ‘ಅ, ಆ..’ ಆಗುವ ಬದಲು  ‘a, ಅ, ಆ…’ ಎಂದಾಗುವುದು. ಹಾಗು ಅರಸ , ಅಡವಿ ಮೊದಲಾದ ಪದಗಳನ್ನು aರಸ, aಡವಿ ಎಂದು ಬರೆಯಬೇಕಾದೀತು. ಈ ಚಿಹ್ನೆಗಳ ವಿವರಣೆ ಹೀಗಿದೆ:

a = ‘ಅ’ರಸದಲ್ಲಿಯ ಅ

ಅ = ಹೃಸ್ವ ಆ 

ಆ = ದೀರ್ಘ ಆ

(ವಿನೋದವೆಂದರೆ ಮೈಸೂರಿಗರು ‘ಅಕ್ಷರಮಾಲೆ’ ಎನ್ನುವಾಗ ‘ಅ’ವನ್ನು aತರಹವೇ ಉಚ್ಚರಿಸುತ್ತಾರೆ! ಅದನ್ನೇ ‘ಅ, ಆ.. ’ ಎನ್ನುವಾಗ, ‘ಆ, ಆ’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ.)

ಈ ಮಾತು ಇನ್ನಿಷ್ಟು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಬೇಕಾದರೆ ನಾವು ವ್ಯಂಜನಗಳ ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನು ನೋಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ: ‘ಕನಕ’ ಎನ್ನುವ ಪದವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿರಿ. ಹಳೆಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ‘ಕನಕಾ’ ಎನ್ನುವ ಹುಡುಗಿಯ ಹೆಸರನ್ನು ‘ಕನಕ’ ಎಂದು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಈ ಪದದಲ್ಲಿ ಮೊದಲನೆಯ ‘ಕ’ವನ್ನು ‘ಕಣ್ಣು’ ಎನ್ನುವ ಪದದಲ್ಲಿಯ ‘ಕ’ದಂತೆ ಉಚ್ಚರಿಸುತ್ತಾರೆ. (ಇದು ಸರಿಯಾದದ್ದು.) ಆದರೆ ಎರಡನೆಯ ‘ಕ’ವನ್ನು ‘ಕಾಗೆ’ ಎನ್ನುವ ಪದದಲ್ಲಿಯ ‘ಕಾ’ದಂತೆ ಉಚ್ಚರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಇದು ತಪ್ಪು. ಏಕೆಂದರೆ ಒಂದೇ ಅಕ್ಷರಕ್ಕೆ ಎರಡು ಭಿನ್ನ ಉಚ್ಚಾರಗಳು! ಇದೆಂಥ ಅಕ್ಷರಮಾಲೆ, ಇದೆಂಥ ವ್ಯಾಕರಣ! ಮೈಸೂರು ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿಯ ‘ಆ’ಕಾರಾಂತ ಹೆಣ್ಣು ಹೆಸರುಗಳ ಬರವಣಿಗೆ ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುವುದು ಹೃಸ್ವಸ್ವರದಲ್ಲಿ, ಆದರೆ ಉಚ್ಚರಿತವಾಗುವುದು ದೀರ್ಘದಲ್ಲಿ! ಉದಾಹರಣೆಗೆ: ಬರೆಯುವುದು ಸರಸ; ಉಚ್ಚರಿಸುವುದು ಸರಸಾ! ಇದು ತಪ್ಪಲ್ಲವೆ? ಅಲ್ಲವೆಂದರೆ, ‘ಸರಸ ಸಂಭಾಷಣೆ’ ಎನ್ನುವ ವಾಕ್ಯವನ್ನು ‘ಸರಸಾ ಸಂಭಾಷಣೆ’ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತೀರಾ?

ನಮ್ಮ ಕನಕದಾಸರ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿಯ ‘ಕನಕ’ ಭಾಗವನ್ನಷ್ಟೇ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಿರಿ. ಮೈಸೂರಿಗರಿಗೆ ಇದು ‘ಕನಕಾ’ ಎನ್ನುವ ಹೆಣ್ಣಿನ ಹೆಸರು. ಇದೀಗ ಕನಕದಾಸರ ಲಿಂಗಪರಿವರ್ತನೆಯಾದಂತಾಯಿತು. ವರ್ತಮಾನದ ನೈಜಜೀವನದಲ್ಲಿಯೂ ಇದೇ ರೀತಿಯ ಘಟನೆಯಾಗಿದೆ. ‘ನೇಮಿಚಂದ್ರ’ ಎಂದರೆ ಯಾರು ಹೇಳಿ? ಥಟ್ಟನೆ ನಿಮಗೆ ಹಳೆಗನ್ನಡದ ನೇಮಿಚಂದ್ರನ ನೆನಪಾದೀತು. ಇದು ಪುರುಷನ ಹೆಸರಲ್ಲವೆ? ತಾಳಿ, ತಾಳಿ…. ವರ್ತಮಾನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ‘ನೇಮಿಚಂದ್ರ’  ಎನ್ನುವ ಲೇಖಕಿ ಇದ್ದಾರೆ. ಇವರು ‘ನೇಮಿಚಂದ್ರಾ’ ಆಗಬೇಕಿತ್ತು. ಆದರೆ ಮೈಸೂರಿಗರ ಪದ್ಧತಿಯಂತೆ ‘ನೇಮಿಚಂದ್ರ’ ಆಗಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಿದ್ದರೆ ಪುರುಷ ನೇಮಿಚಂದ್ರನನ್ನು ‘ನೇಮಿಚಂದ್ರ್’ ಎಂದೂ, ಪುರುಷ ಕನಕನನ್ನು ‘ಕನಕ್’ ಎಂದೂ ಬರೆಯಬೇಕೆ!?                            

(ಲೇಖಕಿ ನೇಮಿಚಂದ್ರಾರ ಹೆಸರನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಯಿತು; ಅವರ ಕ್ಷಮೆ ಕೋರುತ್ತೇನೆ.)

ಈ ಅಧ್ವಾನವು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳ ಹೆಸರಿಗಷ್ಟೇ ಸೀಮಿತವಾಗಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರ ಘಟನೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತೇನೆ, ಕೇಳಿ. ಧಾರವಾಡದಿಂದ ನವಿಲುಗುಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಹಟ್ಟಿ ಎನ್ನುವ ಪುಟ್ಟ ಊರೊಂದಿದೆ. ಇಲ್ಲಿಯ ಬಸ್ ನಿಲ್ದಾಣದ ಪಕ್ಕದ ಸರಕಾರಿ ಕಟ್ಟಡವೊಂದರ ಮೇಲೆ ಫಲಕವೊಂದನ್ನು ನೇಣು ಹಾಕಲಾಗಿದೆ: ‘ಶಿಶುಪಾಲನ ಕಚೇರಿ’. 

ಇದನ್ನು ಓದಿದ ನಾನು ಒಂದು ಕ್ಷಣ ದಿಙ್ಮೂಢನಾದೆ. ‘ಶಿಶುಪಾಲನ’ ಎನ್ನುವ ಪದದ ಅರ್ಥ ‘ಶಿಶುಪಾಲ ಎನ್ನುವವನ’ ಎಂದಾಗುವದಲ್ಲವೆ? ಮಹಾಭಾರತದ ಶಿಶುಪಾಲನು ಇಲ್ಲೇಕೆ ತನ್ನ ಕಚೇರಿಯನ್ನು ತೆರೆದಿದ್ದಾನೆ? ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿ ಅಲ್ಲಿಯ ಓರ್ವ ಸಿಬ್ಬಂದಿಯನ್ನು ಕೇಳಿಯೇ ಬಿಟ್ಟೆ. ಅವರು ‘ಇದು ಶಿಶುಪಾಲನು  ತೆಗೆದ ಕಚೇರಿ ಅಲ್ಲ; ಕರ್ನಾಟಕ ಸರಕಾರದವರು ‘ಶಿಶುಪಾಲನಾ ಕಚೇರಿ’ಯನ್ನು ಇಲ್ಲಿ ತೆಗೆದಿದ್ದಾರೆ’ ಎಂದು ಹೇಳಿದರು. ‘ಹಾಗಿದ್ದರೆ, ಶಿಶುಪಾಲನಾ ಎಂದು ಬರೆಯಿಸುವ ಬದಲಾಗಿ ಶಿಶುಪಾಲನ ಎಂದೇಕೆ ಬರೆಯಿಸಿದ್ದೀರಿ?’ ಎಂದು ಅವರಿಗೆ ಕೇಳಿದೆ. ‘ಇದು ಸರಕಾರ ಕಳುಹಿಸಿಕೊಟ್ಟ ಫಲಕ. ಅವರು ಮೈಸೂರಿನ ಪದ್ಧತಿಯಂತೆ ಬರೆಯಿಸಿದ್ದಾರೆ’ ಎಂದು ಅಲ್ಲಿಯ ಸಿಬ್ಬಂದಿ ವಿವರಿಸಿದರು. 

ಏಕೀಕರಣದಿಂದಾಂತಹ ಏಕರೂಪತೆ ಅಥವಾ ವಿರೂಪತೆ ಇದು. ಈ ವಿರೂಪತೆ ಸರಕಾರದ ಫಲಕಗಳಿಗೆ, ಸರಕಾರೀ ಕಡತಗಳಿಗೆ ಹಾಗು ಪಠ್ಯಪುಸ್ತಕಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಸೀಮಿತವಾಗಿದೆ ಎಂದಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ವರ್ತಮಾನ ಪತ್ರಿಕೆಗಳೂ ಸಹ ಈ ಏಕರೂಪತೆಯನ್ನು ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಅಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಕನ್ನಡವನ್ನು ಕೊಲ್ಲುತ್ತಿವೆ. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ನಮ್ಮ ವರ್ತಮಾನ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಅನೇಕ ಸ್ಥಳಗಳಿಂದ ಪ್ರಕಟವಾದರೂ ಸಹ, ಭಾಷಾರೂಪ ಮಾತ್ರ ಒಂದೇ ಆಗಿದೆ….ಅದು ಮೈಸೂರು ಭಾಷಾವಿರೂಪ. 

ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆಯನ್ನು ಕೊಡುತ್ತೇನೆ. ಭಾರತಕ್ಕೆ ಪದಕವನ್ನು ಗೆದ್ದು ಕೊಟ್ಟಂತಹ ‘ಹಿಮಾ ದಾಸ’, ವಿಜಯ ಕರ್ನಾಟಕದ ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿ ಆವೃತ್ತಿಯ ಪತ್ರಿಕೆಯ ವರದಿಯಲ್ಲಿ ‘ಹಿಮದಾಸ’ ಆಗಿದ್ದಾಳೆ. ಹಿಮದಾಸ ಎಂದರೆ ಏನು?  ಹಿಮದ ದಾಸ ಎಂದೆ? ಅದೇ ಪತ್ರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಕಟವಾದ  ಅನುಷ್ಕಾ ಶರ್ಮಾಳ ಸುದ್ದಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸಿರಿ. ಸಸ್ಯಾಹಾರಿಯಾದ ಇವಳು ‘ಸಸ್ಯಹಾರಿ’ ಆಗಿದ್ದಾಳೆ. ಸಸ್ಯಾಹಾರಿ ಎಂದರೆ ‘ಸಸ್ಯ+ ಆಹಾರಿ.’ ಅರ್ಥಾತ್ ಸಸ್ಯವನ್ನು ಆಹಾರವಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸುವವನು. ‘ಸಸ್ಯಹಾರಿ’ ಎಂದರೆ ಸಸ್ಯವನ್ನು ಹಾರದಂತೆ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿರುವ ಪುರುಷ! 

ಇದು ಪತ್ರಕರ್ತರ ತಪ್ಪಲ್ಲ. ಇಂತಹ ತಪ್ಪು ಅಭ್ಯಾಸವು ಮೈಸೂರು ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ದೀರ್ಘಕಾಲದಿಂದ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿ ಇರುವಂತೆ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಮುಮತಾಜ ಅಲಿ ಎನ್ನುವ ಸಜ್ಜನ ಮಂತ್ರಿಗಳೊಬ್ಬರು ಕರ್ನಾಟಕ ಸರಕಾರದಲ್ಲಿ ಇದ್ದದ್ದು ತಮಗೆ ಗೊತ್ತಿರಬಹುದು. ಅವರು ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಪತ್ರಿಕೆಗಳಿಗೆ ಬರೆದ ಪತ್ರವೊಂದರಲ್ಲಿ ‘ಶಿಲಾನ್ಯಾಸ’ ಎನ್ನುವ ಪದದ ಬದಲಾಗಿ ‘ಶಿಲನ್ಯಾಸ’ ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದರು. ಅವರೋ ಅಥವಾ ಮತ್ತೊಬ್ಬರೋ, ‘ಶುಭಾಶಯಗಳು’ ಎನ್ನುವುದನ್ನು ‘ಶುಭಶಯಗಳು’ ಎಂದು ಬರೆದಿದ್ದರು. ಅಂದರೆ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿರುವ ಅಕ್ಷರವನ್ನಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ, ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿರುವ ಅಕ್ಷರವನ್ನೂ ಸಹ ಮೈಸೂರಿಗರು ಹೃಸ್ವವಾಗಿ ಬರೆದು ದೀರ್ಘವಾಗಿ ಉಚ್ಚರಿಸುತ್ತಾರೆ. ಈ ತರ್ಕದ ಪ್ರಕಾರ ‘ ಆಧುನಿಕ ನಾರಿ’ ಪದವನ್ನು ಅವರು ‘ಆಧುನಿಕ ನರಿ’ ಎಂದು ಬರೆಯಬೇಕು!   

ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ  ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದವರು ಈ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಬರಹದಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು. ದೂರದರ್ಶನ ಬಂದ ಮೇಲೆ ಇಂತಹ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಆಲಿಸುವ  ದೌರ್ಭಾಗ್ಯ ಸಹ ನಮಗೆ ಒದಗಿ ಬಂದಿದೆ. ಚಂದನ ದೂರದರ್ಶನದಲ್ಲಿ ಡಾੱ. ಸೋಮೇಶ್ವರರು ನಡೆಯಿಸಿ ಕೊಡುವ ‘ಥಟ್ಟಂತ ಹೇಳಿ’ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮದಲ್ಲಿ ‘ಅಂಕ’ ಪದವನ್ನು ಅವರು ‘ಅಂಕಾ’ ಎಂದೇ ಉಚ್ಚರಿಸುತ್ತಾರೆ. ‘ಅಂಕ’ ಪದದಲ್ಲಿಯ ‘ಕ’ವನ್ನು ‘ಕರಡಿ’ಯಲ್ಲಿಯ ‘ಕ’ದಂತೆ ಉಚ್ಚರಿಸಬೇಕೇ ಹೊರತು ‘ಕಾಳಿ’ಯಲ್ಲಿಯ ‘ಕಾ’ದಂತೆ ಅಲ್ಲ. ಈ ಅಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸಿದರೆ ಏನಾಗುತ್ತದೆ? ‘ಅಂಕದ ಪರದೆಯು ಜಾರಿದ ಮೇಲೆ..’ ಎನ್ನುವ ಸಿನಿಮಾದ ಹಾಡನ್ನು ನಮ್ಮ ಅನೇಕ ಸಹೃದಯ ಓದುಗರು ಕೇಳಿರಬಹುದು. ಇದನ್ನು ‘ಆಂಕಾದಾ ಪಾರಾದೆಯು ಜಾರಿದಾ ಮೇಲೆ……’ಎಂದು ಹಾಡಬೇಕಾದೀತು! (ಈ ರಸಪ್ರಶ್ನೆ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ತುಂಬ ಸೊಗಸಾಗಿದೆ. ನನ್ನ ಆಕ್ಷೇಪವು ‘ಅಂಕಾ’ಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ.)

ಕನ್ನಡ ಹಾಗು ಸಂಸ್ಕೃತ ಭಾಷೆಗಳು ಅನ್ಯೋನ್ಯ ಭಾಷೆಗಳು. ಮೈಸೂರು ಕನ್ನಡಿಗರು ಸಂಸ್ಕೃತ ಶ್ಲೋಕಗಳನ್ನು ಓದುವದನ್ನು ಕೇಳಿ ನನಗೆ ಸಂಕಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ‘ಅಗಚ್ಛತ್’ ಎನ್ನುವ ಪದವನ್ನು ‘ಅಗಚ್ಛತ’ ಎಂದು ಉಚ್ಚರಿಸಿದಾಗ ಎಂತಹ ವಿಪರ್ಯಾಸವಾಗುತ್ತದೆ!

ಕನ್ನಡ ಭಾಷೆಗೆ ಕೆಲವು ಹೊಸ ಚಿಹ್ನೆಗಳ ಅಗತ್ಯವಿದೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ  ಅರ್ಧಚಂದ್ರದ  ಉಪಯೋಗ. John ಪದವನ್ನು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಬರೆಯುವ ವಿಧಾನ. ಈ ಪದವನ್ನು ಮೈಸೂರಿಗರು ‘ಜಾನ್’ ಎಂದು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ. ಮಂಗಳೂರಿಗರು ‘ಜೋನ್’ ಎಂದು ಬರೆಯುತ್ತಾರೆ.  ಜಾನ್ ಎಂದಾಗ ಉಚ್ಚಾರ ತಪ್ಪುತ್ತದೆ. ಜೋನ್ ಎನ್ನುವುದು ಹುಡುಗಿಯ ಹೆಸರು! ಈ ಪದವನ್ನು ಏಕೀಕರಣಕ್ಕಿಂತ ಮೊದಲು ಹೇಗೆ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು? ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯಿಂದ ಪ್ರಕಟವಾಗುವ ಪತ್ರಿಕೆಗಳು ಈ ಪದವನ್ನು ಜಾੱನ್ ಎಂದು ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಅರ್ಧಚಂದ್ರ ಚಿಹ್ನೆಯನ್ನು ಮೈಸೂರಿಗರು ಬಳಸುವುದು ಸಾಧ್ಯವೆ? ಇದು ಅವರಿಗೆ ಅವಮಾನವಲ್ಲವೆ? ಆದುದರಿಂದ ಈ ಅರ್ಧಚಂದ್ರ ಚಿಹ್ನೆಗೆ ಅರ್ಧಚಂದ್ರ ಪ್ರಯೋಗವಾಯಿತು!

(೨) ಮೈಸೂರು ಕನ್ನಡಿಗರಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಚಿತ್ರವಾದ ಸಿದ್ಧಾಂತವಿದೆ. ಇದನ್ನು ಅವರು ‘ಜಾಯಮಾನ ಸಿದ್ಧಾಂತ’ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ. ಈ ಸಿದ್ಧಾಂತದ ಮೇರೆಗೆ ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಮಹಾಪ್ರಾಣವಿಲ್ಲ. ಆದುದರಿಂದ ನಾವು ಮಹಾಪ್ರಾಣವಿರುವ ಪದಗಳನ್ನು ಅಲ್ಪಪ್ರಾಣವಾಗಿಯೇ ಉಚ್ಚರಿಸಬೇಕು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರಗೀತೆಯಲ್ಲಿರುವ ‘ಭಾರತ ಭಾಗ್ಯ ವಿಧಾತಾ’ ಎನ್ನುವ ಸಾಲನ್ನು ಕನ್ನಡಿಗರು ‘ಬಾರತ ಬಾಗ್ಯ ವಿದಾತಾ’ ಎಂದೇ ಹಾಡಬೇಕು! 

(ಕನ್ನಡದ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಗಾಯಕರಾದ ಅಶ್ವತ್ಥರು ಒಮ್ಮೆ ಧಾರವಾಡಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಸಂಗೀತ ಶಿಬಿರವನ್ನು ಏರ್ಪಡಿಸಿದ್ದರು. ಅಶ್ವತ್ಥರು ‘ಬಾರತ ಬಾಗ್ಯ ವಿದಾತಾ’ ಎಂದು ಹಾಡಿದರೂ ಸಹ ಧಾರವಾಡದ ಜನರು ‘ಭಾರತ ಭಾಗ್ಯ ವಿಧಾತಾ’ ಎಂದೇ ಉಚ್ಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು, ಅಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿ. ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದ ಅಶ್ವತ್ಥರು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ  ‘ಬಾರತ ಬಾಗ್ಯ ವಿದಾತಾ’ ಎಂದು ಪುನರುಚ್ಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಇಲ್ಲಿಯ ಜನ ಅಪ್ರಯತ್ನವಾಗಿ, ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ‘ಭಾರತ ಭಾಗ್ಯ ವಿಧಾತಾ’ ಎಂದೇ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ಅಶ್ವತ್ಥರು ‘ಈ ಮುಠ್ಠಾಳರನ್ನು ತಿದ್ದುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ’ ಎಂದು ತಿಳಿದರೇನೊ? ತಮ್ಮ ಪ್ರಯತ್ನದ ಕೈ ಬಿಟ್ಟರು.)

ಜಾಯಮಾನದ ಪ್ರಶ್ನೆಯನ್ನು ಎತ್ತಿದಾಗ, ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಂತ ಹಳೆಯದು ಎಂದು (ತಪ್ಪಾಗಿ) ಗ್ರಹಿಸಲಾದ ತಮಿಳು ಭಾಷೆಯನ್ನೇ ಪ್ರಮಾಣವೆಂದು ಹಿಡಿಯಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ ಮಹಾಪ್ರಾಣವಿಲ್ಲ; ಆದುದರಿಂದ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿಯೂ ಅದು ಇರತಕ್ಕದ್ದಲ್ಲ. ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ ‘ಕೃಪಾ’ ಎನ್ನುವ ಪದಕ್ಕೆ ‘ಕಿರುಬಾ’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ನಾವೂ ಹಾಗೆಯೇ ಅನ್ನೋಣವೆ, ಬರೆಯೋಣವೆ?  ‘ಗಾಂಧಿ’ಗೆ ‘ಕಾಂದಿ’ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ನಾವೂ ಹಾಗೆಯೆ ಅನ್ನೋಣವೆ, ಬರೆಯೋಣವೆ? ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಅಂಕೆಗಳಿಗೆ ಸ್ವಂತ ಚಿಹ್ನೆಗಳು ಇರುವಂತೆ  ತಮಿಳಿನಲ್ಲಿ ಇಲ್ಲ. ಆದುದರಿಂದ ಅವರು ರೋಮನ್ ಅಂಕೆಗಳನ್ನೇ ಬಳಸುತ್ತಾರೆ. ಮೈಸೂರು ಸಂಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ತಮಿಳು ಅಧಿಕಾರಿಗಳ ಪ್ರಾಬಲ್ಯವಿದ್ದಾಗ, ಇಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ರೋಮನ್ ಅಂಕೆಗಳ ಬಳಕೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಇದೂ ಈಗಲೂ ಇರುವುದೇಕೆ  ಎನ್ನುವುದೆ ನನ್ನ ಅಳಲು.

ಓದುಗರೆ, ಭಾಷೆಯು ನಿಂತ ನೀರಲ್ಲ, ನಿಂತ ನೀರಾದರೆ ಅದು ಬೆಳೆಯಲಾರದು. ಸಾವಿರಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ, ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಇಷ್ಟೆಲ್ಲ ಪದಗಳು ಹಾಗು ಉಚ್ಚಾರಗಳು ಇರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಎಲ್ಲಾ ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಗಳು ಇತರ ಅನೇಕ ಭಾಷೆಗಳಿಂದ ಆಮದಾದ ಉಚ್ಚಾರಗಳನ್ನು ಹಾಗು ಪದಗಳನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿಯೇ ಬೆಳೆದಿವೆ.  ಉದಾಹರಣೆಗೆ ‘ಲಿಂಗ’ವೆನ್ನುವುದು ಆರ್ಯಭಾಷೆಯ ಪದವೂ ಅಲ್ಲ, ದ್ರಾವಿಡ ಭಾಷೆಯ ಪದವೂ ಅಲ್ಲ. ಇದು ಕೋಲ (Austro-Asiatic) ಜನಾಂಗದ ಭಾಷಾವರ್ಗಕ್ಕೆ ಸೇರಿದ ಪದವೆಂದು ಪ್ರಿಲಸ್ಕಿಯವರು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಾರೆ. (Bagachi P.C.: Pre-Aryan and Pre-Dravidian in India, p8).) ಇಲ್ಲಿಗೆ ಕನ್ನಡ ಹಾಗು ಇತರ ಭಾರತೀಯ ಭಾಷೆಗಳು ಎಲ್ಲೆಲ್ಲಿಂದ ಪದಗಳನ್ನು ಆಮದು ಮಾಡಿಕೊಂಡಿವೆ ಎಂದು ಅಚ್ಚರಿಯಾಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲವೆ? ಅಷ್ಟೇ ಏಕೆ, ಕನ್ನಡ ಲಿಪಿಯು ಸಹ ಉತ್ತರಮೂಲದ ಬ್ರಾಹ್ಮೀ ಲಿಪಿಯ ಒಂದು ರೂಪವಷ್ಟೇ. ಇದನ್ನು ನಾವು ಬಿಸಾಕಿ ಬಿಟ್ಟು ಲಿಪಿಹೀನ ವಿಕಲಾಂಗರಾಗಬೇಕೆ?

ಒಂದು ಕಾಲಕ್ಕೆ ದ್ರಾವಿಡರು ಲಂಗೋಟಿಯನ್ನಷ್ಟೇ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ತಿರುಗುತ್ತಿದ್ದರು ಎನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕಾಗಿ, ‘ಲಂಗೋಟಿಯೇ ಕನ್ನಡಿಗರ ಜಾಯಮಾನ’ ಎನ್ನಲಾದೀತೆ? ‘ಲಂಗೋಟಿ ಬಲು ದೊಡ್ಡದಣ್ಣ’ ಎಂದು ದಾಸರಂತೆ ಹಾಡುತ್ತ, ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿ ನಡೆಯುವ ‘ಅಕ್ಕ’ ಸಮ್ಮೇಲನ’ಕ್ಕೆ ಕೇವಲ ಲಂಗೋಟಿಯನ್ನಷ್ಟೇ ಧರಿಸಿ ಹೋಗುತ್ತೀರಾ? ಹಾಗೆ ಹೋದರೆ ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಇದ್ದಿರಬಹುದಾದ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟು ಮಾನವೂ ಸಹ ಹಾರಿ ಹೋಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲವೆ? 

ಜಾಯಮಾನಕ್ಕಿಂತ ಕಾಲಮಾನ ದೊಡ್ಡದು ಎನ್ನುವುದನ್ನು ಕನ್ನಡಿಗರು ಅರಿತುಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಅದಲ್ಲದೆ, ಮಹಾಪ್ರಾಣವು ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಕನ್ನಡಿಗರಲ್ಲಿ (ಸರಿಯಾದ ಪದಗಳಲ್ಲಿ) ಈಗಾಗಲೇ ಬಳಕೆಯಲ್ಲಿದೆ. ಹಾಗಿದ್ದಾಗ ಅದನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಮೈಸೂರಿಗರಿಗೆ ಏನು ತೊಂದರೆ? ನಾನು ಊಹಿಸಬಲ್ಲೆ: ಇದು ಮೈಸೂರಿಗರ ದೀರ್ಘಕಾಲದ ಅಭ್ಯಾಸ ಬಲ. (ತಮಿಳಿನಿಂದ ಬಂದಂತಹ ಅಭ್ಯಾಸ.) ನನ್ನ ಮಾತಿಗೆ ಎದುರುವಾದಿಗಳು ಯಾವ ತಿರುಗೇಟು ಕೊಡಬಲ್ಲರು ಎನ್ನುವುದನ್ನೂ ನಾನು ಊಹಿಸಬಲ್ಲೆ. ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದಲ್ಲಿರುವ ಮಹಾಪ್ರಾಣವು ಮರಾಠಿಯ ಪ್ರಭಾವ ಅಲ್ಲವೇನು ಎಂದು ಎದುರುವಾದಿಗಳು ಕೇಳಿಯಾರು.

ಮರಾಠಿಯೇ ಕನ್ನಡದ ಕೂಸಾಗಿರುವಾಗ, ಅದರ ಪ್ರಭಾವವು ಕನ್ನಡದ ಮೇಲೆ ಹೇಗಾದೀತು? ಆದರೂ ಸಹ ತಪ್ಪು ತಿಳಿವಳಿಕೆಗಳು ಬೇರೂರಿರುತ್ತವೆ. ಒಂದು ಉದಾಹರಣೆ: ಮೈಸೂರು ಭಾಷಿಕರ ‘ಗಡಿಯಾರ’ ಹಾಗು ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದವರ ‘ಘಡಿಯಾರ’ ಇವೆರಡರಲ್ಲಿ ಯಾವುದು ಸರಿ? ರಾಜಪುರೋಹಿತ ಎನ್ನುವ ಭಾಷಾಪಂಡಿತರು ಹೇಳುವುದನ್ನು ಕೇಳಿ: ‘ಗಡಿಯಾರ’ವೇ ಸರಿಯಾದ ಉಚ್ಚಾರ. ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದವರು ಇದನ್ನು ತಪ್ಪಾಗಿ ‘ಘಡಿಯಾರ’ ಎಂದು ಉಚ್ಚರಿಸುತ್ತಾರೆ’. 

ಅಯ್ಯೊ, ಶಿವನೆ! ಸಂಸ್ಕೃತದ ‘ಘಟೀ’ ಎನ್ನುವ ಪದವು ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿ ‘ಘಡೀ’  ಎಂದಾಗಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಹುಟ್ಟಿದ ಪದ: ಘಡಿಯಾರ. ಇದನ್ನು ಉತ್ತರ ಕನ್ನಡಿಗರು ‘ಘಡಿಯಾರ’ ಎಂದು ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಉಚ್ಚರಿಸುತ್ತಾರೆ. ರಾಜಪುರೋಹಿತರು ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದವರೇ. ಬಹುಶಃ ಗದಗ ಜಿಲ್ಲೆಯ ಲಕ್ಷ್ಮೇಶ್ವರದವರು ಇರಬಹುದು. ನಂತರ ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದರು. ಇವರೂ ಸಹ ಸರಿಯಾದ ಉಚ್ಚಾರಕ್ಕೆ ಗುಂಡಿ ತೋಡುತ್ತಾರೆ ಎಂದರೆ ಇದೇನು ಕಾಲಮಾನದ ಮಹಿಮೆಯೊ, ಜಾಯಮಾನದ ಮಹಿಮೆಯೊ, ಅಥವಾ ಸ್ಥಳಮಹಿಮೆಯೊ?

(೩) ಕಾಣೆಯಾದ ಹಾಗು ಕಾಣೆಯಾಗುತ್ತಿರುವ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಪದಗಳು:

ನಾನು ಓದಿದ ಹಳೆಯ ಪಠ್ಯ ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ಪೇರಲ ಹಣ್ಣು, ಚಿಕ್ಕು ಹಣ್ಣು ಇದ್ದವು. ಇದೀಗ ಕನ್ನಡ ಪಠ್ಯ ಪುಸ್ತಕಗಳಲ್ಲಿ ಕೇವಲ ಸೀಬೆ ಹಣ್ಣು ಅಥವಾ ಸಪೋಟಾ ಹಣ್ಣು ಸಿಗುತ್ತವೆ. ಮೊದಲೆಲ್ಲ ನಾವು ಪೇಟೆಗೆ ಹೋದಾಗ ಅವರೆಕಾಯಿ, ತಿಂಗಳವರೆಕಾಯಿ, ಚವಳಿಕಾಯಿ, ಡೊಣ್ಣಮೆಣಸಿನಕಾಯಿ, ಗಜ್ಜರಿ ಮುಂತಾದ ಕಾಯಿಪಲ್ಲೆಗಳನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆವು. ಈಗ ಕೇವಲ ಬೀನ್ಸ, ಫ್ರೆಂಚ್ ಬೀನ್ಸ, ಕ್ಯಾಪ್ಸಿಕಮ್, ಕ್ಯಾರಟ್ ಎನ್ನುವ ಅಪರಿಚಿತ ಪದಗಳೇ ಕಿವಿಯ ಮೇಲೆ ಬೀಳುತ್ತವೆ. ನಾನು ಕಾಯಿಪಲ್ಲೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಅಂಗಡಿಯವನಿಗೆ, ‘ಯಾಕಪಾ, ಈಗೇನು ಇಂಗ್ಲೀಶ್ ಪಂಡಿತನಾಗೀಯಾ!’ ಎಂದು ಚೇಷ್ಟೆ ಮಾಡಿದೆ. ಆತ, ‘ಹಂಗೇನಿಲ್ರೀ, ಅವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಕನ್ನಡ ತಿಳಿಯೂದಿಲ್ಲಾ’ ಎಂದು ತಿಳಿ ಹೇಳಿದ! ಇದು ಏಕೀಕರಣದ ಪ್ರಭಾವ.

ನಾನು ಹಳೆಯ ಮೈಸೂರಿಗರನ್ನು ದೂರುತ್ತಿಲ್ಲ. ಕಾರಣಾಂತರಗಳಿಂದ ಕರ್ನಾಟಕದ ಅನೇಕ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡವು ವಿಭಿನ್ನ ರೂಪಗಳನ್ನು ತಾಳಿದೆ. ಅವರಿಗೆ ಅವರದು ಸರಿ, ನಮಗೆ ನಮ್ಮದು ಸರಿ ಎನ್ನುವ ಜಗಳಾಟ ಸರಿಯಲ್ಲ. ನಾವು ಕೂಡಿ ಬಾಳಬೇಕೆ ಹೊರತು ಹೊಡೆದಾಡಿ ಬೇರೆಯಾಗಬಾರದು. ಆದರೆ ಉತ್ತರ ಕರ್ನಾಟಕದ ಕನ್ನಡವು ಕನ್ನಡವೇ ಅಲ್ಲ ಎನ್ನುವಂತೆ ಕಡೆಗಣಿಸಿದರೆ, ಸರಿಯಾದ ಕನ್ನಡವನ್ನು ವಿರೂಪಗೊಳಿಸಿದರೆ, ಕೇವಲ ಮೈಸೂರು ಕನ್ನಡವನ್ನು ಸಿಂಹಾಸನದ ಮೇಲೆ ಕೂಡಿಸಿದರೆ, ಎಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ನಾವು ಸಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯ? ಆದುದರಿಂದ ಹಳೆಯ ಮೈಸೂರಿಗರಿಗೆ ನನ್ನ ಕಳಕಳಿಯ ವಿನಂತಿ ಹೀಗಿದೆ:

ಮೈಸೂರಿನವರದೇ ಸರಿ, ಆ ಕನ್ನಡವನ್ನೇ ಇತರರು ಅನುಸರಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಭ್ರಾಂತಿಯನ್ನು ದಯವಿಟ್ಟು ಬಿಡಿ. ಜಾಯಮಾನ ಎನ್ನುವ ಕುತರ್ಕವನ್ನು ದೂರ ಮಾಡಿರಿ. ಸರಿಯಾದ ಕನ್ನಡವನ್ನು ನಿಷ್ಪಕ್ಷಪಾತವಾಗಿ ಗ್ರಹಿಸಿಕೊಳ್ಳಿರಿ. ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಕೂಡಿಕೊಂಡು ‘ಸರಿಗನ್ನಡಮ್ ಗೆಲ್ಗೆ’ ಎನ್ನೋಣ. ಇದು ನಿಮಗೆ ತಪ್ಪೆನಿಸಿದರೆ, ಪ್ರೀತಿಯಿಂದಲೇ ಇಬ್ಭಾಗವಾಗೋಣ!