“ಮಾ ನಿಷಾದ...."

“ಮಾ ನಿಷಾದ, ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಂ ತ್ವಮಗಮ: ಶಾಶ್ವತೀಸ್ಸಮಾಃ
ಯತ್ಕ್ರೌಂಚಮಿಥುನಾದೇಕಮವಧೀಃ ಕಾಮಮೋಹಿತಮ್!”

“ಬೇಡನೇ, ಕಾಮಮೋಹಿತವಾದ ಈ ಕ್ರೌಂಚಪಕ್ಷಿಗಳ ಜೋಡಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದನ್ನು ಕೊಂದ ನಿನಗೆ ಎಂದಿಗೂ ಶಾಂತಿ ಲಭಿಸಲಾರದು!”

ಇದು ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಋಷಿಗಳಿಂದ ಹೊರಟ ಉದ್ಗಾರ.
ಈ ಉದ್ಗಾರ ಯಾರಿಗೆ ಸಂಬೋಧಿತವಾಗಿದೆ?

ಬೇಡನಾಗಿದ್ದ ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಋಷಿಗಳು ನಾರದ ಮಹರ್ಷಿಗಳ ಪ್ರಭಾವದಿಂದ ತಮ್ಮ ತಮೋವೃತ್ತಿಯನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದರು. ನಾರದರು ನೀಡಿದ ರಾಮನಾಮದ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಶಾಂತಿ ಹಾಗು ಪ್ರೇಮ ತುಂಬಿದ ಹೊಸ ಬದುಕನ್ನು ಅರಸಿದರು, ಮಹರ್ಷಿಗಳಾದರು. ಆದರೆ ತಮ್ಮ ಮೊದಲಿನ ಹಿಂಸಾಜೀವನದ ನೆನಪು ಅವರ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕುದಿಯುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ಎಷ್ಟೇ ಪರಿತಪಿಸಿದರೂ ಅವರಿಗೆ ಸ್ಥಿರವಾದ ಶಾಂತಿ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ.

ಒಂದು ದಿನ ಮುಂಜಾವಿನಲ್ಲಿ ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಋಷಿಗಳು ತಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಆಚರಣೆಗಳಿಗಾಗಿ ನಡೆದಾಗ, ಬೇಡನೊಬ್ಬನು ಪ್ರೇಮಮಗ್ನವಾದ ಕ್ರೌಂಚಪಕ್ಷಿಗಳ ಜೋಡಿಯ ಮೇಲೆ ಬಾಣ ಬಿಡುವದನ್ನು ನೋಡುತ್ತಾರೆ. ಆ ಜೋಡಿಯಲ್ಲಿ ಗಂಡುಪಕ್ಷಿಯು ಬಾಣದ ಹೊಡೆತಕ್ಕೆ ಕೆಳಗುರುಳುತ್ತದೆ. ಹೆಣ್ಣು ಪಕ್ಷಿಯು ಶೋಕವಿಹ್ವಲವಾಗಿ ಗಂಡುಪಕ್ಷಿಯ ಸುತ್ತಲೂ ಹಾರಾಡತೊಡಗುತ್ತದೆ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವರ ಬಾಯಿಯಿಂದ ಈ ಉದ್ಗಾರ ಹೊರಡುತ್ತದೆ:

“ಮಾ ನಿಷಾದ, ಪ್ರತಿಷ್ಠಾಂ ತ್ವಮಗಮ: ಶಾಶ್ವತೀಸ್ಸಮಾಃ
ಯತ್ಕ್ರೌಂಚಮಿಥುನಾದೇಕಮವಧೀಃ ಕಾಮಮೋಹಿತಮ್!”

“ಬೇಡನೇ, ಕಾಮಮೋಹಿತವಾದ ಈ ಕ್ರೌಂಚಪಕ್ಷಿಗಳ ಜೋಡಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದನ್ನು ಕೊಂದ ನಿನಗೆ ಎಂದಿಗೂ ಶಾಂತಿ ಲಭಿಸಲಾರದು!”

ಬೇಟೆಯಾಡಿ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳುವದು ಬೇಡನ ವೃತ್ತಿ. ಮೊದಲೊಮ್ಮೆ ತಾವೂ ಸಹ ಅದನ್ನೇ ಮಾಡಿದವರು. ಹಾಗಿರಲು ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಮಹರ್ಷಿಗಳಿಗೆ ಈ ಬೇಡನ ಮೇಲೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಕೋಪ ಬರಬೇಕೆ? ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಮಹರ್ಷಿಗಳು ಬೇಡನನ್ನು ಶಪಿಸಿದರೆ? ಅಥವಾ ತಮ್ಮ ಪೂರ್ವಜೀವನದ ನೆನಪಿನಿಂದ ಪರಿತಪ್ತರಾದ ಮಹರ್ಷಿಗಳು, ಆ ತಾಪದಿಂದ ಹೊರಬರಲಾರದೇ ತಮ್ಮನ್ನೇ ಶಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ?

ಇಲ್ಲಿ ಮತ್ತೊಂದು ಸೂಕ್ಷ್ಮ ವಿಷಯವಿದೆ. ಈ ಕ್ರೌಂಚಪಕ್ಷಿಗಳು ಸೃಷ್ಟಿಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ನಿರತವಾಗಿದ್ದವು. ಆ ಜೋಡಿಯಲ್ಲಿ ಒಂದನ್ನು ಸಂಹರಿಸುವದೆಂದರೆ, ಸೃಷ್ಟಿಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಭಂಗ ತಂದಂತೆ. ಇದು ಜೀವವಿರೋಧಿ ಮನೋಧರ್ಮ. ಇದೂ ಸಹ ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಮಹರ್ಷಿಯವರನ್ನು ಉದ್ವಿಗ್ನಗೊಳಿಸಿದೆ. ತಾವೂ ಇದೇ ತರಹ, ಜೀವವಿರೋಧಿ ಹಿಂಸಾಕರ್ಮದಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿದ್ದವರು. ಕಾಡುತ್ತಿರುವ ಆ ಕ್ರೂರ ನೆನಪುಗಳಿಂದ ಬಿಡುಗಡೆ ಪಡೆಯುವದು ಹೇಗೆ? ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪದಲ್ಲಿ, ಆತ್ಮನಿಂದನೆಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಬಳಲಿದರೇನು, ಮನಶ್ಶಾಂತಿ ದೊರೆಯುವದು ಸಾಧ್ಯವೆ?

ಈ ತೊಳಲಾಟದಲ್ಲಿ ಸಿಲುಕಿದಾಗ, ಅವತಾರಪುರುಷನಾದ ಶ್ರೀರಾಮಚಂದ್ರನ ಚರಿತ್ರೆಯನ್ನು ರಚಿಸುವದರಿಂದ ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಶಾಂತಗೊಳಿಸಬಹುದೆನ್ನುವ ದೈವೀ ಪ್ರೇರಣೆ ಅವರಿಗೆ ದೊರೆಯುತ್ತದೆ. ಅದರ ಫಲವೇ ‘ರಾಮಾಯಣ’.

ಇದನ್ನೇ ಶ್ರೀ ಗೋಪಾಲಕೃಷ್ಣ ಅಡಿಗರು ‘ಕ್ರೌಂಚವಧದುದ್ವೇಗದಳಲ ಬತ್ತಲ ಸುತ್ತ ರಾಮಾಯಣಶ್ಲೋಕ ರೇಷ್ಮೆದೊಗಲು’ ಎಂದು ಬಣ್ಣಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಬುಧಕೌಶಿಕ ಋಷಿಗಳು ತಮ್ಮ ರಾಮರಕ್ಷಾ ಸ್ತೋತ್ರದ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಮಹರ್ಷಿಗಳಿಗೆ ವಂದಿಸುತ್ತ,
‘ಕೂಜಂತಂ ರಾಮರಾಮೇತಿ ಮಧುರಂ ಮಧುರಾಕ್ಷರಮ್
ಆರುಹ್ಯ ಕವಿತಾಶಾಖಾಂ ವಂದೇ ವಾಲ್ಮೀಕಿಕೋಕಿಲಮ್’, ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾರೆ.

ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಮಹರ್ಷಿಗಳು ರಾಮಾಯಣ ಕಾವ್ಯವೆನ್ನುವ ಮರದ ಶಾಖೆಗಳ ಮೇಲೆ ‘ರಾಮ, ರಾಮ’ ಎಂದು ಕೂಜಿಸುವ ಕೋಗಿಲೆಯಾದಾಗ, ಅವರ ಮನದ ತಾಪವೆಲ್ಲ ಹರಿದು ಹೋಗಿ, ಮನಸ್ಸು ಶಾಂತಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ರಾಮಾಯಣದ ರಚನೆಯಿಂದ ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಮಹರ್ಷಿಗಳ ಮನಸ್ಸು ಶಾಂತವಾಗಲು ಕಾರಣವೇನು? ರಾಮಾಯಣವು ಧರ್ಮಮಾರ್ಗದ ಹಾಗು ತ್ಯಾಗಜೀವನದ ಬೋಧೆಯಾಗಿದೆ. ಇಂತಹ ಜೀವನದಿಂದಲೇ ಮನಸ್ಸಿನ ಶಾಂತಿ ಸಾಧ್ಯ. ತಂದೆಯ ವಚನಪಾಲನೆಗಾಗಿ ಶ್ರೀರಾಮಚಂದ್ರನು ರಾಜಪಟ್ಟವನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದನು. ರಾಜಪಟ್ಟವು ಭೋಗದ ಸಂಕೇತ, ವನವಾಸವು ತ್ಯಾಗದ ಪ್ರತೀಕ. ಉಚ್ಛೃಂಖಲ ಭೋಗದ ಶಿಖರಸ್ಥಾನವಾದ ಲಂಕೆಯ ಅವನತಿಯೂ ತ್ಯಾಗಜೀವನದ ಹಿರಿಮೆಯನ್ನೇ ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. ಮರ್ಯಾದಾಪುರುಷೋತ್ತಮನೆಂದು ನಾವು ಗೌರವಿಸುವ ಶ್ರೀರಾಮಚಂದ್ರನ ಪವಿತ್ರ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುತ್ತ, ಲೇಖಿಸುತ್ತ ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಮಹರ್ಷಿಗಳ ಮನಸ್ಸು ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಪಡೆಯಲು ಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು. ಗೋಪಾಲಕೃಷ್ಣ ಅಡಿಗರು ಹೇಳುವಂತೆ, ‘ಹುತ್ತಗಟ್ಟದೆ ಚಿತ್ತ ಮತ್ತೆ ಕೆತ್ತೀತೇನು ಪುರುಷೋತ್ತಮನ ಆ ಅಂಥ ರೂಪರೇಷೆ’?

ಕಾಳಿದಾಸನ ‘ಮೇಘದೂತ’ದ ಪ್ರಾರಂಭದ ನುಡಿಯನ್ನು ನೋಡಿರಿ:
“ಕಶ್ಚಿತ್ ಕಾಂತಾವಿರಹಗುರುಣಾ ಸ್ವಾಧಿಕಾರಾತ್ ಪ್ರಮತ್ತ:
ಶಾಪೇನಾಸ್ತಂಗಮಿತಮಹಿಮಾ ವರ್ಷಭೋಗ್ಯೇಣ ಭರ್ತ್ರುಃ
ಯಕ್ಷಶ್ಚಕ್ರೇ ಜನಕತನಯಾಸ್ನಾನಪುಣ್ಯೋದಕೇಷು
ಸ್ನಿಗ್ಧಶ್ಛಾಯಾ ತರುಷು ವಸತೀನ್ ರಾಮಗಿರ್ಯಾಶ್ರಮೇಷು”

ಗಂಧರ್ವರ ನಾಡಿನ ಯಕ್ಷನೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಅಧಿಕಾರಬಲದಿಂದ ಸೊಕ್ಕಿದ್ದಾನೆ. ಅದರಿಂದಾಗಿ ಆತನು ಒಂದು ವರ್ಷ ಭೂಲೋಕವಾಸಿಯಾಗುವ ಶಾಪಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕುತ್ತಾನೆ. ಈ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಆತನು ಆರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವಾಸಸ್ಥಾನ ಯಾವುದು?

ಸೀತಾದೇವಿಯ ಸ್ನಾನದಿಂದ ಪವಿತ್ರವಾದಂತಹ ಸರೋವರವಿರುವ ರಾಮಗಿರಿ ಆಶ್ರಮ! ಸೀತಾದೇವಿಯು ತನ್ನ ಪತಿಯ ಜೊತೆಗೆ ವನವಾಸವನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡಳು. ಆ ಆಟವಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿಯೇ ಅವಳಿಗೆ ಸಂತೋಷವಿತ್ತು. ಅಯೋಧ್ಯೆಗೆ ಮರಳಿದ ನಂತರವೂ ರಾಮ,ಸೀತೆಯರು ತಮ್ಮ ವನವಾಸದ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನೆಸಿಕೊಂಡು ಪುಲಕಿತರಾಗುತ್ತಾರೆ. ಭವಭೂತಿಯು ರಚಿಸಿದ ‘ಉತ್ತರರಾಮಚರಿತಮ್’ ನಾಟಕದಲ್ಲಿ ‘ತೇಹಿ ನೋ ದಿವಸಾ ಗತಾ:’ (ಆ ನಮ್ಮ ದಿನಗಳು ಕಳೆದು ಹೋದವಲ್ಲ) ಎಂದು ಗತಕಾಲದ ಸ್ಮರಣೆಯಲ್ಲಿ ಮುಳುಗುತ್ತಾರೆ.

ವಾಲ್ಮೀಕಿ ರಾಮಾಯಣವನ್ನು ಆಧರಿಸಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹಾಗು ವಿದೇಶಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಕಾವ್ಯಗಳು ಹಾಗು ನಾಟಕಗಳು ರಚಿತವಾದವು. ವಾಲ್ಮೀಕಿ ಮಹರ್ಷಿಗಳು ಭಾರತದ ವಿಶ್ವಮಾನ್ಯ ಆದಿಕವಿಯಾದರು. ಭಾರತಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಮೊದಲ ಮಹಾಕಾವ್ಯ ದೊರೆಯಿತು. ನಿಷಾದನೊಬ್ಬನ ಮನಸ್ಸು ಶಾಂತಿ ಪಡೆಯಿತು.