ಸಂಸ್ಕೃತ-ಅಸಂಸ್ಕೃತ

ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಕಾದಂಬರಿ ಓದುವ ರುಚಿಯನ್ನು ಹಚ್ಚಿದವರೆಂದು ಅ.ನ. ಕೃಷ್ಣರಾಯರನ್ನು ನೆನೆಸಲಾಗುತ್ತಿದೆ. ಸಾಹಿತಿಗಳ ಒಳಜಗಳದಿಂದಾಗಿ ಕೃಷ್ಣರಾಯರ ಕಾದಂಬರಿಗಳಿಗೆ ಅಶ್ಲೀಲ ಸಾಹಿತ್ಯವೆನ್ನುವ ಹಣೆಪಟ್ಟಿಯನ್ನು ಅನ್ಯಾಯವಾಗಿ ಕಟ್ಟಲಾಯಿತು. ಅವರ ಕಾದಂಬರಿಗಳಲ್ಲಿ ಬರುವ ಕೆಲವು ಸ್ತ್ರೀಪಾತ್ರಗಳು ಸರಳವಾಗಿ ಅನೈತಿಕತೆಗೆ ಜಾರಿದ್ದಾರು; ಆದರೆ
ಅ. ನ. ಕೃ. ಅವರು ಎಲ್ಲಿಯೂ ಸ್ತ್ರೀಯರ ಅಂಗಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ವಿವರಿಸಿ ಬರೆದಿಲ್ಲ ಅಥವಾ ಎಲ್ಲಿಯೂ ಶಯನವ್ಯಾಪಾರದ ವರ್ಣನೆ ಮಾಡಿಲ್ಲ.

ಕನ್ನಡ ಕವಿಗಳು ರತಿಕ್ರೀಡೆಯನ್ನು ಸಂಸ್ಕೃತದಲ್ಲಿ ವರ್ಣಿಸಿದರೆ, ಅಶ್ಲೀಲತೆ ಮುಚ್ಚಿ ಹೋಗುವದೆ? ಗಂಗಾಧರ ಚಿತ್ತಾಲರು ತಮ್ಮ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಜೀವನದಲ್ಲಿಯೇ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಕೈಗೂಡಿಸಿದವರು. ಅತ್ಯಂತ ಜಾಣ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಎಂದು ಹೆಸರು ಪಡೆದವರು. ಅವರು ಬರೆದ ಕವನ ’ಕಾಮಸೂತ್ರ’ದಲ್ಲಿ ಬಳಸಲಾದ ಸಂಸ್ಕೃತ ಪದಗಳ ಬದಲಾಗಿ, ಕನ್ನಡ ಪದಗಳನ್ನು ಬಳಸಿದರೆ, ಆ ಕವನವನ್ನು ಬಹುಶಃ ಹೋಳಿ ಹುಣ್ಣಿವೆಯಲ್ಲಿ ಹಾಡಲು ಸಹ ಪೋಲಿ ಹುಡುಗರು ನಾಚಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಆ ಕವನವನ್ನು ಓದಬಯಸುವರು.
ಮೋಟುಗೋಡೆಯಾಚೆ ಇಣುಕಬಹುದು.


ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಬತ್ತಲೆ ಮಾಡಿ, ಸಂಸ್ಕೃತದ ಬಣ್ಣದ ಕನ್ನಡಕ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ನೋಡುವವರಲ್ಲಿ ಚಿತ್ತಾಳರೊಬ್ಬರೇ ಪ್ರಮುಖ ಸಾಹಿತಿಯಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ರಾಷ್ಟ್ರಕವಿಗಳಾದ ಕುವೆಂಪುರವರ ಅನೇಕ ಕವನಗಳು ’ಸಂಸ್ಕೃತ’ವಾಗಿಯೇ ಇವೆ.
ಉದಾಹರಣೆ ನೋಡಬಯಸುವವರು ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ
ಮೋಟುಗೋಡೆಯಾಚೆ ಇಣುಕಬಹುದು.
ಕುವೆಂಪುರವರು ರಚಿಸಿದ ಕವನ (’ಷೋಡಶಿ’)ಯ ಕೆಲವು ಸಾಲುಗಳನ್ನು ನೋಡಿರಿ.

“ದಿನವೊಂದರೊಳೆ ನಿನ್ನ ಎದೆಯ ರಸವನು ಹೀರಿ
ಸರ್ವಸ್ವವನು ನಲ್ಲೆ; ಸುಲಿಯಬಲ್ಲೆ!
…………………………….
…………………………………
ಸಂಯೋಗವೊಂದರೊಳೆ ನಿನ್ನ ನುಣ್ಣನೆ ನೊಣೆದು
ರಸಪೂರ್ಣ ಶೂನ್ಯತೆಗೆ ಕಳುಹಬಲ್ಲೆ?”

ಸಾಕೆ ಇಷ್ಟು, ಗಂಡಸ್ತನ ತೋರಿಸಲು?
ಒಂದು ಮಾತು: ಇಲ್ಲಿ ಕವಿತೆಯ ಭಾವ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ಕವಿ ತನ್ನ ಪೌರುಷವನ್ನು ಹೆಣ್ಣಿನ ಮೇಲೆ ವಿಜೃಂಭಿಸಿ ಅವಳ ಮೇಲೆ ಅಧಿಕಾರ ಸ್ಥಾಪಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿ ಬಳಸಿದ ಪದಗಳ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ’ರಸಪೂರ್ಣ ಶೂನ್ಯತೆ’ ಎಂದರೇನು?
ಗಂಡಸಿಗೆ ರಸ ಹಾಗು ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ಶೂನ್ಯತೆ ಎಂದರ್ಥವೆ?

ಕುವೆಂಪುರವರ “ಹರ-ಗಿರಿಜಾ” ಎನ್ನುವ ಕವನವನ್ನು ನೋಡಿರಿ:

“ಕ್ಷೀರವಾರ್ಧಿ ಕುಗ್ಗಿತೊ ಎನೆ
ಹಿಗ್ಗಿತಾ ಸರೋವರ;
ಸ್ಪರ್ಧಿಸಿತೆನೆ ಗಿರಿಮಂದಿರ
ವರ್ಧಿಸಿತ್ತು ಕುಂಜರ”

ಹುಬ್ಬಳ್ಳಿಯಿಂದ ಪ್ರಕಟವಾಗುತ್ತಿದ್ದ ವಾರಪತ್ರಿಕೆಯೊಂದರ ಉಪಸಂಪಾದಕರೊಬ್ಬರು ಹೊಟ್ಟೆಪಾಡಿಗಾಗಿ ಅಶ್ಲೀಲ ಸಾಹಿತ್ಯ ರಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ಕತೆಗಳಲ್ಲಿಯೂ ಸಹ ಶಯನವರ್ಣನೆಗಳು ಸಂಸ್ಕೃತ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿಯೇ ಇರುತ್ತಿದ್ದವು. ಕುವೆಂಪು ಅಂತಹ ವರ್ಣನೆಗಳನ್ನು ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿಯೇ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ
ಮೋಟುಗೋಡೆಯಾಚೆ ಇಣುಕಬಹುದು.

ಆದರೆ, ರತಿಕ್ರೀಡೆಯ ವರ್ಣನೆ ಮಾತ್ರ ಅಸಭ್ಯ ಅನ್ನುವದು ತಪ್ಪು. ಪೌರುಷದ ವಿಜೃಂಭಣೆ ಕೂಡ ಅಸಭ್ಯವೇ. ಈ ಮಾತಿಗೆ ಅತಿ ದೊಡ್ಡ ಉದಾಹರಣೆ ಎಂದರೆ ನಮ್ಮ ಜನಪ್ರಿಯ ಕಾದಂಬರಿಕಾರರಾದ ಎಸ್. ಎಲ್. ಭೈರಪ್ಪನವರು. ಅವರು ತಮ್ಮ ಕಾದಂಬರಿಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ತ್ರೀಯರ ಮೇಲಾಗುವ ದೌರ್ಜನ್ಯವನ್ನು ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ವರ್ಣಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ನಾಯಕನ ಪೌರುಷದೆದುರು ಭೈರಪ್ಪನವರ ನಾಯಕಿ ನಿರ್ಬಲಳು.